پرشین خودرو: این نوشته نقدی است بر یک خبر که در خبرگزاری فارس منتشر شده و در واقع نگاهی است از زاویه ای دیگر بر یک سوژه داغ "اجتماعی، اقتصادی، صنعتی" که نتیجه‌گیری نهایی با شما خواهد بود.
به گزارش «پرشین خودرو»، صبح دیروز خبری روی خروجی خبرگزاری فارس قرار گرفت با این تیتر: “خرید خودرو در ایران با درآمد ۱۸ ماه، انگلیس ۹ ماه و آمریکا ۱۰ ماه خانوار امکان پذیر است” که متن آن عینا در سطور ذیل منعکس شده است ابتدا آنرا ملاحظه فرمایید:
“خرید خودرو به‌عنوان یکی از نیازهای اساسی خانوار همواره موردتوجه سرپرستان و سیاست‌گذاران جوامع بوده است و همین امر شرکت‌های خودروسازی را بر آن داشته است که تا حد ممکن از هزینه‌های خود کاسته و قیمت خودروهای خود را کاهش دهند.
بر این اساس متوسط قیمت خودرو در کشورهای مختلف به‌گونه‌ای است که تلاش شده است، خانوار با سطح درآمد متوسط در کشورها، بتوانند با حدود یک سال درآمد خود اقدام به خرید خودروی نو با سطح کیفی متوسط کنند.
در ایران با احتساب متوسط درآمد حدود ۱٫۲میلیون تومان برای خانوار و اینکه ارزان‌ترین خودروی موجود در کشور بیش از ۲۱ میلیون تومان در بازار قیمت دارد، میتوان به این نتیجه رسید، درصورتی‌که خانوار ایرانی نیاز به خرید خودرو داشته باشد، باید درآمد ۱۸ ماه خود را برای خرید ارزان‌ترین خودروی کشور پس‌انداز و صرف کند.
در ایالات‌متحده آمریکا درآمد متوسط قابل‌تصرف خانوارهای آمریکایی بالغ‌بر سالانه ۳۹ هزار و ۵۳۱ دلار ارزیابی‌شده است و درآمد سرانه نیز در این کشور ۲۷ هزار و ۳۱۹ دلار محاسبه‌شده است، متوسط قیمت خودرو در این کشور نیز ۳۲هزار و ۸۶ دلار اعلام‌شده است، درنتیجه خانوارهای آمریکایی می‌توانند با درآمد ۱۰ ماه خود اقدام به خرید خودرو در این کشور کنند.
بنا به اعلام دفتر آمار ملی انگلیس متوسط درآمد خانوارها در این کشور ۴۰ هزار پوند ارزیابی‌شده است و درآمد سرانه افراد در این کشور نیز ۲۷ هزار پوند است. با در نظر گرفتن متوسط قیمت ۲۹ هزار پوندی خودرو در این کشور هر خانوار می‌تواند تنها با درآمد ۹ ماه خود اقدام به خرید یک خودروی صفر کند.
در فرانسه درآمد متوسط خانوار بالغ‌بر ۲۹ هزار و ۵۷۷ دلار ارزیابی‌شده است و متوسط قیمت خودرو در این کشور حدود ۳۰ هزار دلار است که به این ترتیب هر خانوار می‌تواند با درآمد یک سال (۱۲ ماه) خود اقدام به خرید یک خودروی صفر متوسط کند.
یکی از معیارهای اصلی قیمت‌گذاری خودرو در کشورها میزان دستمزد ارائه‌شده به کارگران خودروسازی است و هزینه نیروی انسانی همواره یکی از مواردی بوده است که توسط شرکت‌های بزرگ خودروسازی جهان در قیمت‌گذاری خودرو موردتوجه قرار داشته است .
دستمزد کارگران در کشورهای فوق‌الذکر به نسبت دستمزد کارگران در ایران به‌مراتب بالاتر است بااین‌وجود نسبت قیمت خودروها به دستمزدهای ارائه‌شده در این کشورها در مقایسه با ایران بسیار منطقی‌تر به نظر می‌رسد.”
اکنون صرف نظر از اینکه مرجع و مأخذ استخراج اعداد و ارقام فوق چه بوده، ما هم ملاک را بر این می‌گذاریم که تمام موارد فوق الذکر صحیح است و قابل استناد و اصلاً هم قصد تخطئه و یا رد و قبول مطلب فوق را نداریم بلکه فقط و فقط می‌خواهیم از منظر دیگری به این قضیه نگاه کرده و قضاوت نهایی را به عهده شما بگذاریم.
اینکه بگوئیم: “متوسط قیمت خودرو در کشورهای مختلف به‌گونه‌ای است که تلاش شده است، خانوار با سطح درآمد متوسط در کشورها، بتوانند با حدود یک سال درآمد خود اقدام به خرید خودروی نو با سطح کیفی متوسط کنند” می‌تواند جور دیگر هم طرح شود یعنی بگوییم: “سطح درآمد متوسط مردم به‌گونه‌ای است که خانوارها می‌توانند با حدود یک سال درآمد خود اقدام به خرید خودروی نو با سطح کیفی متوسط کنند” نظر شما چیست؟
اکنون می‌خواهیم قیمت خودرو در سال‌های گذشته را با متوسط درآمد خانوارها در همان سال مقایسه کنیم قبل از هر چیز لازم است یادآوری کنیم که منبع و مأخذ ما برای اعداد و ارقام ذیل‌الذکر، فیش حقوقی سنوات گذشته خودمان، اطلاعات پدران و بزرگ‌ترهایمان و قیمت کارخانه خودروها در همان سال‌ها بوده است:
در سال ۱۳۵۷ متوسط درآمد سالیانه یک خانوار ایرانی کارمند میان رتبه، سالیانه حدود رقم ۳۶۰ هزار ریال بوده است. در همان سال قیمت کارخانه پیکان ۳۸۰ هزار ریال بوده است یعنی با حدود ۱۳ ماه حقوق یک کارمند متوسط می‌توانستیم یک پیکان دولوکس بخریم.
در سال ۱۳۷۱ یعنی پس از تولید داخل شدن پیکان نیز متوسط درآمد سالیانه یک خانواده کارمند میان رتبه، ۲ میلیون و ۴۰۰ هزار ریال بوده که در همان سال قیمت پیکانی که قرار بود دو سال بعد به شما تحویل بدهند، ۹ میلیون و ۷۰۰ هزار ریال بود یعنی با حدود ۴۹ ماه حقوق یک کارمند متوسط می‌توانستیم یک پیکان بخریم!
در سال ۱۳۸۰ متوسط درآمد سالیانه یک خانوار ایرانی ۱۴ میلیون و ۴۰۰ هزار ریال بود که در همان سال قیمت خودروی سمند که تازه وارد بازار شده بود ۹۸ میلیون ریال بوده یعنی با حدود ۸۲ ماه حقوق می‌توانستید یک سمند بخرید و با توجه به قیمت ۴۰ میلیون ریالی پیکان در همان سال، باید ۳۴ ماه حقوق خود را صرف خرید آن می‌کردیم.
در سال ۱۳۸۴ که دیگر پیکانی در کار نبود و پراید جایگزین پیکان به عنوان پرتیراژترین خودروی تولیدی داخل کشور شده بود و بازار در قبضه او بود، متوسط درآمد سالیانه یک خانواده کارمند میان رتبه ۳۶ میلیون ریال بود و قیمت پراید در همان سال ۶۸ میلیون ریال یعنی برای خرید پراید در همان سال باید ۲۳ ماه حقوق را کنار می‌گذاشتیم.
به‌هرحال تا آنجا که ما بررسی کردیم، تا بوده همین بوده و حتی اوضاع سنوات قبل چه‌بسا خیلی بدتر هم بوده. اما چیزی که خیلی ذهن ما را قلقلک داد این بود که: “به نظر شما خودروها گران هستند یا درآمد مردم کم است یا هردو!؟”
شاید باید دنبال پرتقال فروش بگردیم!؟
منبع: خودروسازی
کد خبر 34880
نظر شما