به گزارش خبرنگار پرشین خودرو، از ابتدای تحریم اختاپوسی صنعت خودرو که نه تنها شرکت‌ها بلکه اشخاص حقیقی را نیز هدف قرار داده بود، داخلی سازی و قطع نیاز به صنایع خارجی به عنوان یک راهکار اصلی در صنعت خودرو انتخاب و در نخستین گام همایش هایی با عنوان میزهای داخلی سازی در صنعت خودرو ایران برگزار شد.

هر چند خودروسازان و قطعه سازان مدعی تاثیر مثبت برگزاری این میزها در تولید خودرو بودند اما عامه مردم نه تنها چیزی از این رشد و پیشرفت را ندیدند بلکه روز به روز شاهد افت کیفیت خودروهای داخلی پرتیراژ نیز بودند و این آش آنقدر شور شد که پای مقامات ارشد نظام را به جرگه معترضان صنعت خودرو باز کرد.

فارغ از قضاوت در تاثیر این میزها در رشد مورد ادعای خودروسازان باید اذعان کنیم که افکار عمومی جامعه هرگز به این پیشرفت ادعایی باور نداشته است که اگر باور داشت صنعت خودرو هر روز با یک چالش نزد افکار عمومی مواجه نبود.

یکی از دلایل عدم اقبال افکار عمومی به برنامه های خودروسازان را شاید بتوان به ضعف در اطلاع رسانی و اقناع افکار عمومی مربوط دانست.

از برگزاری نخستین میز داخلی سازی به صورت مکرر و در بازه های زمانی مختلف اخباری منتشر شد از صرفه جویی‌های میلیون دلاری به دلیل تولید فلان قطعه در حالی که این دستاوردها هرگز برای مردم ملموس نبود و بالعکس ... شاهد افت کیفیت محصولات تولیدی پیش و پس از تحریم نیز بودند.

ادعای خودروسازان و قطعه سازان در خصوص پیشرفت صنعت خودرو و محاسن تحریم‌ها درست است یا برداشت افکار عمومی و مقامات ارشد نظام از کیفیت خودروهای تولید داخلی؟

به واقع پاسخ قاطع به این سوال نیاز به یک تحقیق چند وجهی از وضعیت جامعه و صنعت خودرو دارد تا بتوان به یک جواب صحیح و قانع کننده دست یافت اما می‌توان نقش پررنگ خودروسازان در شکل گیری این نگاه را به وضوح مشاهده کرد.

از سال 1397 که تحریم صنعت خودرو وارد دور جدید شد و همزمان نیز ممنوعیت واردات از سوی دولت وقت اعمال شد تا امروز، مدیران صنعت خودرو تمام تلاش خود را برای جلب نظر مقامات دولتی و وزارت صمت به کار بستند و از تاثیر افکار عمومی غافل شدند.

مدیران صنعت خودرو هرگز تلاش نکردند تا افکار عمومی را با برنامه های خود همراه کنند و از آن بدتر تنها با گفتار درمانی و کلمات قلمبه و سلمبه و دهان پرکن کوشیدند وضع را رو به پیشرفت نشان دهند در حالی که آنچه مردم می‌دیدند کاملا بر خلاف ادعای مدیران خودروسازی بوده است.

هر چند مدیران ارشد خودروسازی نیز در این مسیر ابزارها و اختیارات لازم را در اختیار ندارند اما این موضوع نمی‌تواند دلیلی بر کوتاهی از اقناع افکار عمومی باشد.

بد نیست یک مثال عینی از این دست اظهارات و رفتارها برای درک بهتر موضوع بزنیم؛ این بخشی از اظهارات دو مدیر ارشد ایران خودرو در افتتاحیه همایش ظرفیت های همکاری شرکت ها و نهادهای دانش بنیان و گروه صنعتی ایران خودرو است:" بازنگری فرایندهای حقوقی و قراردادی برای توسعه فناوری و نوآوری در زنجیره ارزش با تمرکز بر شبکه ملی دانش و فناوری، بازنگری فرایندهای توسعه داخل ایران خودرو و گروه صنعتی با تمرکز بر شبکه ملی دانش و فناوری، ایجاد هم افزایی در شبکه مراکز تحقیقاتی و ایجاد هم افزایی در زنجیره ارزش داخل صنعت و شبکه نوآوری و فناوری در کشور بخشی از وظایف این مدیریت خواهد بود. تولید موتورهای تمام هیبرید و تمام برقی را نیز در برنامه داریم و تا سال 1402 به سمت موتورهای میکروهیبرید خواهیم رفت که کاهش 10 درصدی مصرف سوخت را به همراه خواهد داشت. بر اساس هدف گذاری ها در نظر داریم تا با همکاری این شرکت‌ها و استفاده از ظرفیت نخبگان ظرف پنج سال آینده در ردیف شرکت های خودروساز رده دوم دنیا و در 10 سال آینده در ردیف یکی از خودروسازان مطرح دنیا قرار گیریم".

کلماتی دهان پرکن که برای هر کدام از آن ها بودجه هایی صرف خواهد شد و شاید هیچ دستاورد ملموسی نیز نداشته باشد. با شنیدن این اظهارات ناخودآگاه اظهارات مدیرعامل اسبق ایران خودرو در عدم موفقیت بنز و ب ام و در پاس کردن استانداردهای خودرویی ایران به ذهن خطور می‌کند که برای ماه‌ها دست آویزی برای تحقیر صنعت خودرو شده بود.

هر چند مشکلات زیاد است اما مشکل اصلی در حلقه مفقوده ارتباطی خودروسازان با افکار عمومی است.

خودروسازان باید قبول کنند که راه عبور از مشکلات تنها اعلام آمار دهان پرکن از صرفه جویی های غیرملموس برای آحاد جامعه نیست بلکه لمس دستاوردهاست که ضمن همراهی افکار عمومی و امیدواری خریداران به عبور از مشکلات منجر می‌شود.

تا زمانی که مدیران خودروسازی درصدد جلب نظر مدیران دولتی برای ادامه نشستن روی صندلی مدیریت باشند امیدی به بهبود نیست.

مشکلات را با مردم در میان بگذارید، دستاوردها را برای عموم مردم قابل لمس سازید و از گفتاردرمانی دست بردارید؛ در این صورت خواهید دید که افکار عمومی نیز همراه خواهند شد و آن‌زمان است که می‌توان امید به پیشرفت داشت.


یادداشت از فرشید آصفی