به گزارش خبرنگار «پرشین خودرو»، خیابان های یکی از شلوغ ترین پایتخت های جهان، خلوت؛ بدون ترافیک و بدون معطلی، خودروها را مهمان خود کرده بود گو اینکه تازه معنای لذت والای رانندگی با خودروها در خیابان چشیده می شد. هر چه بود اما این خلوتی شهر و این پاکیزگی هوا و این لذت بی دردسر زندگی کردن با طولانی ترین تعطیلات پیاپی در کشور بر یک چشم بر هم زدنی به پایان رسید. 13 روز تعطیلات شیرین و خستگی در کن بالاخره به پایان رسید و امروز دوباره روز از نو بود، روزی از نو. از بی حوصلگی روز 14 فروردین در چهره برخی کارمندان و محصلان که بگذریم به نظر می رسد این تعطیلات زودگذر اما دلچسب فرصتی بود برای واکاوی و استراحت مکفی برای برنامه ریزی در سالی که همگان پیش بینی می کنند از هر حیث خوش یمن و با شکوه باشد. آنان که با غر و لند می گفتند سخت ترین لحظه سال، صبح شنبه 14 فروردین 95 است هم می دانند اولین روز رسمی کاری در کشور آغازی است برای 350 روز تلاش مضاعف برای دستیابی به جایگاهی که در نهایت اعتلای اقتصاد و صنعت کشور را در پی خواهد داشت. به خصوص امسال که از سوی رهبر معظم انقلاب به سال «اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل» نام گذاری شده است باید تلاشی در یکایک دست اندرکاران صنعت و اقتصاد کشور؛ از تصمیم گیران تا آچار به دستان صورت گیرد به منظور دستیابی به جایگاهی که شایسته صنعت کشور باشد. به نظر می رسد دیگر شرایط کشور مانند گذشته نیست که تنبلی و کاهلی را چاشنی همیشگی اقدامات خود فرض کنیم. این یک سال را بدون شعار زدگی باید استارتی قلمداد کنیم برای اعتلای صنعت به خصوص صنعت خودروی کشور که به نوعی «صنعت اول کشور» به حساب می آید. حال که تعطیلات 13 روزه به پایان رسیده، خستگی ها حسابی از تن بیرون رهانیده و فصل کار فرا رسیده است دیگر باید همت کرده و «آن» کنیم که سالیان پیش باید انجام می دادیم. صنعت خودروی کشور تقریبا از زمانی که به طور رسمی آغاز به کار کرده همواره «بهانه هایی» داشته برای نبودن در سطح قابل قبول ملی و بین المللی. اینک با نیم نگاهی به اطراف متوجه می شویم بهانه و گرفتاری ها گرچه است اما تا اندازه ای نیست که بخواهد سدی سترگ قلمداد شود برای عدم پیشرفت در جهت تولید خودروی با کیفیت و در نتیجه جلب نهایی رضایت مشتری. قدر مسلم اگر تک تک افراد مشغول در این عرصه به فکر خدمت به جامعه خود باشند مطمئنا نتیجه ای که به دست می آید همانی است که در ایده آل ها به دنیال آن می گردیم چه آنجا که اصلا فلسفه وجودی آدمی خدمت به خلق است که اگر نباشد، بودن در این دنیا و زندگی کردن در آن نه معنی به خصوصی دارد نه نتیجه قابل ملاحظه ای.