به گزارش پرشین خودرو، همان‌طور که شاید بدانید، تولیدات لامبورگینی در ابتدا خودروهایی مسابقه‌ای نبودند. البته سریع بودند؛ اما به‌طور خاص برای انجام مسابقات حرفه‌ای طراحی و تولید نمی‌شدند.

چرا تابه‌حال لامبورگینی خودروی مسابقه‌ای نداشته است؟

 فروچیو لامبورگینی هیچ‌وقت از خودروهایش توقع شرکت در مسابقه نداشت. او مدل تجاری فراری را که برای پشتیبانی از تیم‌های مسابقه‌ای، خودروهای جاده‌ای خود را در اختیارشان قرار می‌داد، دوست نداشت. او همچنین موافق این واقعیت نبود که خودروهای جاده‌ای فراری در آن زمان قابلیت حضور در پیست را به همراه داشتند.

جالب است بدانید تیمی از مهندسان که فروچیو تشکیل داده بود، همه درصدد رسیدن به اقتدار فراری در مسابقات بودند. پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندری که سال‌های بعد در لامبورگینی تولید شد و در خدمت مورسیه‌لاگو SV قرار گرفت، ظاهراً همان چیزی بود که فروچیو  نمی‌پسندید.

اگر فروچیو لامبورگینی هیچ‌وقت به دنبال حضور خودروهایش در میدان مسابقه نبود، پس چرا ما به دنبال یک خودروی مسابقه‌ای هستیم؟

فروچیو از هدایت لامبورگینی در دهه‌ی ۱۹۷۰ استعفا داد و در پروجا بازنشسته شد. بعد از آن شرکت لامبورگینی ورشکسته و سپس دوباره احیاء شد تا در مقطعی تحت مالکیت کرایسلر آمریکا باشد.

در زمان مالکیت کرایسلر بود که مسابقه دادن به‌طور واقعی مورد توجه قرار گرفت و به یکی از مدهای گران‌قیمت تبدیل شد. به‌طور ناگهانی، قدرت ساختار پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر لامبورگینی در مسابقات فرمول یک مورد آزمایش قرار گرفت. اگرچه قدرت و صدای خروجی خوب بود؛ اما نتایج جالبی حاصل نشد.

در دهه‌ی ۱۹۸۰ خودروی جذاب لامبورگینی کانتاچ QVX پا به عرصه نهاد؛ اما سرمایه‌گذار قدرتمند جهت تقویت جنبه‌های مسابقه‌ای آن وجود نداشت. در نهایت در سال ۱۹۹۶، لامبورگینی دیابلو SV-R به‌خوبی نقطه‌ی آغاز کار در بخش خودروهای مسابقه‌ای بود و لامبورگینی با تولید سری سوپر تروفئو و ورود به یک سری از رویدادهای مسابقات، غوغا به پا کرد.  

آیا می‌توان گفت این خودرو دستاورد ۲۰ سال گذشته‌ی تولید خودروهای مسابقه‌ای لامبورگینی است؟

این حرف کاملاً صحیح است. این خودرو هوراکان LP620-2 سوپر تروفئو نام دارد و ۱۰۰ درصد یک خودروی مسابقه‌ای لامبورگینی است که با همکاری دلارا تولید شده و در معرض فروش قرار گرفته است. سال گذشته خودروی مذکور چندین مسابقه‌ی کوتاه در سری سوپر تروفئو برگزار کرد (اگر علاقه‌مند هستید، نام آن Super Trophy است) اما تنها در حدود ۴.۰۲۳ کیلومتر را طی کرد. به نظر می‌رسد باید بیشتر به آن میدان داد.

همان‌طور که از نامش برمی‌آید، این خودرو نسخه‌ی دیفرانسیل عقب لامبورگینی هوراکان با ۶۲۰ اسب بخار توان و پیشرانه‌ی ۵.۲ لیتری ۱۰ سیلندر است. خبر خوش آن است که سیستم انتقال قدرت آن به نحوی استقرار یافته که نشان از یک خودروی مسابقه‌ای سالم و به‌اصطلاح رژیمی دارد؛ یعنی سوپر تروفئو از وزن خودروهای استاندارد که حدوداً ۱.۲۷۰ کیلوگرم هستند، ۱۵۰ کیلوگرم سبک‌تر است.

قطعاً لامبورگینی هوراکان LP620-2 سوپر تروفئو یک خودروی مسابقه‌ای کامل است و قیمت ۲۰۰ هزار یورو، رقم بالایی برای آن نیست.

آیا می‌توان تنها با خرید یک سوپر تروفئو به مقام قهرمانی رسید؟

کافی است به یاد آورید که چطور گفته شد این خودرو، یک محصول مسابقه‌ای کامل است؟ شما برای تسلط بر فناوری نحوه‌ی مسابقه دادن به‌صورت واقعی باید دانش و استعداد کافی را با هم داشته باشید. استفاده از فرمان مسابقه‌ای، کمربند ایمنی، چرخ‌های مسابقه‌ای دارای قفل مرکزی، سیستم تعلیق قابل تنظیم دستی و ایرودینامیک، تجهیزات ایمنی و موارد بسیاری دیگر برای حرفه‌ای شدن لازم است؛ اما هیچ کدام تجربه یا شهامت را برای شما به ارمغان نخواهند آورد.

 یک سیستم ABS  با ترمز  ۱۲ مرحله‌ای و یک سیستم کنترل کشش و پایداری ۹ مرحله‌ای، شما را از خطراتی که عاملشان خودتان هستید نجات می‌دهند. شما باید قادر به غلبه بر ۹۰ درصد خطرات احتمالی پیش رو باشید که در غیر این صورت، با عواقب جبران‌ناپذیری روبرو خواهید شد. اگر حرفه‌ای عمل نکنید، قطعاً موجب بروز تصادف خواهید شد. اگرچه سیستم ABS و کنترل کشش وجود دارد، اما هیچ‌گونه برنامه‌ی پایداری الکترونیکی وجود ندارد.  

خبر خوب این است که اگر بتوانید از پس کنترل لامبورگینی سوپر تروفئو برآیید، فرصت شرکت در مسابقه‌ی GT3 با تیم لامبورگینی را به دست می‌آورید.

زومیت