طی هفته های اخیر موضوع نقص فنی کامیون های هوو بار دیگر به یک جریان رسانه ای در کشور تبدیل شده است. مساله ای که قبل از پلیس، خودروساز خود را ملزم به رفع آن دانسته بود و طی یک فراخوان از دارندگان این کامیون ها خواسته بود تا برای بررسی این موضوع و رفع عیوب احتمالی به نمایندگی های مجاز مراجعه کنند. هر چند این اقدام در خور تحسین قلمداد می شود، اما آنچه بیش از هر چیز باعث ایجاد موجی از نگرانی در جامعه شده، جنجالی است که در رسانه ها به وجود آمده و افکار عمومی را تحت تاثیر قرار داده است. موضوعی که بسیاری از کارشناسان صنعت خودرو معتقدند نیاز به این جریان سازی ها نداشت و با برقراری یک تعامل و هماهنگی دقیق بین خودروساز، پلیس و رانندگان قابل رفع بود. چه بسا هر ماه شاهد آن هستیم که در رسانه های جهان اخبار فراخوان های متعدد خودروسازان بزرگ و مطرح دنیا منتشر می شود و مالکین خودروها بدون کمترین دغدغه ای برای رفع ایرادهای احتمالی به نمایندگی های آنها مراجعه می کنند. در حقیقت موضوع فراخوان در بین خودروسازان بزرگ جهان به یک ابزار رقابتی در بخش رعایت حقوق مشتری نیز تبدیل شده است. اما در ایران طی سالهای اخیر و پس از فراخوان اجباری خودروهای پژو 405 به دلیل آتش سوزی، فراخوان ایران خودرودیزل برای کامیون های هوو را می توان به عنوان آغاز حرکتی جدید در راستای رعایت حقوق مشتری قلمداد کرد. در چنین شرایطی نقطه قوت این طرح به حاشیه رانده شد و این موضوع به چالش جدیدی بین پلیس و خودروسازان تبدیل شد و در نهایت بیشترین آسیب را به جامعه وارد کرد. اما آیا مشکل اساسی در نقص فنی کامیون های هوو است؟ پاسخ به این سوال از جنبه های مختلف قابل بررسی است و ممکن است هر دو طرف در دفاع از عملکرد خود مواضعی را مطرح کنند. آنچه دراین میان مهم به نظر می رسد این است که کامیون های هوو نه تنها در ایران بلکه در کشورهای عضو اتحادیه اروپا مورد تایید قرار گرفته و از آن برای جابجایی کالا مورد استفاده قرار می گیرد. پس چگونه است که تاکنون هیچ خبری در رابطه با نقص فنی این خودروها در کشورهای اروپایی منتشر نشده و یا از تردد این کامیون در این کشورها که استانداردهای رانندگی سختگیرانه ای را در نظر می گیرند، ممانعت به عمل نیامده است. دیدگاه کارشناسان مسائل فنی خودرو از جنبه های دیگری قابل بررسی است. مهمترین موضوع به رعایت استانداردها در استفاده از تریلر برمی گردد. طبیعی است که هوو به عنوان محصولی که از قابلیت های بالایی برخوردار بوده ولی قیمت پایین تری نسبت به سایر محصولات همکلاس دارد، مورد استقبال رانندگانی با توان اقتصادی اندک قرار گیرد. طبیعی است که این رانندگان برای تهیه تریلر نیز قادرند ارقام کمتری را هزینه کنند و به ناچار به سمت تریلرهایی با کیفیت پایین هدایت می شوند. تریلرهایی که ممکن است بسیاری از استانداردها در آن رعایت نشده باشد و خود عامل موثری در عملکرد کامیون باشد و حوادث ناگواری را به وجود آورد. در چنین شرایطی چه کسی وظیفه دارد بر این بخش نظارت کند و یا از تردد کامیون ها با تریلرهای غیر استاندارد نظارت کند؟ موضوع دیگر بازهم به عملکرد رانندگان برمی گردد. رانندگان تازه کاری که با کمترین پیش پرداخت نسبت به سایر کامیون های موجود در بازار، رویای کامیون دار شدن خود را تحقق یافته می بینند و تلاش می کنند با کار بیشتر به دیگر رویاهای خود دست پیدا کنند. طبیعی است که این رانندگان حرفه ای نبوده و تجربه کافی برای رانندگی صحیح ندارند. در عین حال شناخت کافی از عملکرد سیستم های مکانیکی و فنی خودرو ندارند و همین مساله ممکن است حوادث ناگواری را به وجود آورد. در این صورت وظیفه نظارت بر عملکرد رانندگان بر عهده کدام نهاد است. نمونه حادثه همدان خود گواهی بر این مدعاست. پلیس اعلام کرده است که راننده کامیون این حادثه بیش از 177 بار توسط پلیس جریمه شده است. چگونه می توان اطمینان حاصل کرد که این راننده از تجربه کافی برخوردار است؟ آیا اگر این اتفاق نمی افتاد راننده باز هم اجازه داشت با وجود بیش از 177 مورد تخلف به کار خود ادامه دهد؟ چه کسی باید بر عملکرد این راننده و یا رانندگان دیگری از این قبیل نظارت کند؟ با این حال موضوع کامیون های هوو قبل از آنکه درگیر مسائل فنی باشد، به یک دغدغه اجتماعی تبدیل شده است. در چنین شرایطی پلیس که عهده دار برقراری نظم و امنیت عمومی است و خودروسازان که ملزم به رعایت حقوق مشتریان هستند باید در فضایی کاملا دوستانه و با در نظر گرفتن امنیت روانی، جانی و مالی جامعه این چالش به وجود آمده را برطرف کنند.