به گزارش پرشین خودرو، در حالی که بسیاری از کشورها با سرعت‌های متفاوت به سمت برقی‌سازی حمل‌ونقل حرکت می‌کنند، تجربه جهانی نشان می‌دهد که یک نسخه واحد برای همه بازارها کارآمد نیست. هر کشور ناگزیر است مسیر گذار خود را بر اساس واقعیت‌های اقتصادی، انرژی و زیرساختی‌اش طراحی کند.

ایران امروز با چالش‌هایی همچون ناترازی شدید انرژی، ناوگان فرسوده، آلودگی مزمن هوا و وابستگی به شبکه گسترده توزیع بنزین روبه‌روست؛ شرایطی که حرکت شتاب‌زده به سمت خودروهای تمام برقی را به گزینه‌ای پرهزینه و کم‌اثر در کوتاه‌مدت تبدیل می‌کند. در چنین وضعیتی، هیبریدسازی به‌عنوان یک راهکار میانی، عملی و قابل اجرا، اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند.

خودروهای هیبرید، بدون نیاز به شبکه گسترده شارژ، می‌توانند مصرف سوخت را به‌طور معناداری کاهش دهند و نقش مؤثری در مهار آلودگی هوا، به‌ویژه در کلان‌شهرها، ایفا کنند. این فناوری، پلی منطقی میان وضعیت فعلی صنعت خودرو ایران و آینده تمام برقی به شمار می‌رود.

تجربه ژاپن؛ اول هیبرید، بعد برقی‌سازی

ژاپن یکی از موفق‌ترین نمونه‌های گذار مرحله‌ای به حمل‌ونقل پاک است. این کشور از سال ۱۹۹۷ و با معرفی تویوتا پریوس، تمرکز خود را بر توسعه خودروهای هیبرید معمولی (HEV) قرار داد؛ خودروهایی که بدون نیاز به شارژر خارجی، مصرف سوخت و آلایندگی را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهند.

برخلاف چین، ژاپن هرگز به‌دنبال برقی‌سازی شتاب‌زده نبود و با سیاست‌های حمایتی، یارانه‌ها و معافیت‌های مالیاتی، پذیرش عمومی هیبریدها را تسهیل کرد. نتیجه این رویکرد، کاهش مصرف سوخت بدون فشار به شبکه برق و بدون ایجاد نگرانی زیرساختی برای مصرف‌کنندگان بود.

چین و اروپا؛ برقی‌سازی با پشتوانه زیرساخت

در مقابل، چین مسیر تهاجمی برقی‌سازی را با تکیه بر یارانه‌های کلان، سیاست‌های دستوری و توسعه گسترده شبکه شارژ انتخاب کرد. تسلط این کشور بر زنجیره تأمین باتری و برندهایی مانند BYD و CATL، چین را به بازیگر اصلی بازار جهانی خودروهای برقی تبدیل کرده است.

اروپا نیز با سرمایه‌گذاری گسترده در زیرساخت شارژ و برنامه‌ریزی برای ممنوعیت تدریجی خودروهای بنزینی پس از ۲۰۳۰، سهم خودروهای EV و PHEV را به‌طور مستمر افزایش داده است؛ مسیری که پیش‌نیاز آن، شبکه برق پایدار و زیرساخت شارژ فراگیر بوده است.

واقعیت ایران؛ بنزین در دسترس، برق ناتراز

ایران از یک‌سو ظرفیت بالای تولید و توزیع بنزین را در اختیار دارد و از سوی دیگر با ناترازی جدی در تولید و توزیع برق مواجه است. در چنین شرایطی، حرکت مستقیم به سمت خودروهای تمام برقی، نه‌تنها فشار مضاعفی بر شبکه برق وارد می‌کند، بلکه در کوتاه‌مدت دستاورد قابل توجهی نخواهد داشت.

در مقابل، خودروهای هیبرید می‌توانند مصرف سوخت را تا بیش از ۳۰ درصد کاهش دهند و بدون نیاز به زیرساخت شارژ گسترده، آلودگی ناوگان فرسوده کشور را کنترل کنند. این فناوری زمان لازم برای توسعه زیرساخت‌های انرژی را فراهم می‌سازد.

فرصت صنعتی؛ هیبریدسازی پلتفرم‌های بومی

از منظر صنعتی، هیبریدسازی امکان ارتقا پلتفرم‌های بنزینی داخلی را فراهم می‌کند. تسلط بر دانش فنی پلتفرم بومی این مزیت را ایجاد می‌کند که صنعت خودرو کشور بتواند به‌صورت هم‌زمان محصولات بنزینی، هیبرید و در آینده برقی تولید کند؛ مسیری که ریسک اقتصادی و فنی گذار را کاهش می‌دهد.

جمع‌بندی؛ هیبریدسازی، ضرورت امروز ایران

تجربه جهانی نشان می‌دهد گذار موفق به حمل‌ونقل پاک، نیازمند تطبیق با واقعیت‌های هر کشور است. برای ایران، تولید و توسعه خودروهای هیبرید در مقطع کنونی، منطقی‌ترین و کم‌هزینه‌ترین راه کاهش فوری مصرف سوخت و آلودگی هواست.

هیبریدسازی پلی است که بدون فشار مستقیم به شبکه برق، مسیر گذار تدریجی به خودروهای تمام برقی را هموار می‌کند. با توسعه هم‌زمان زیرساخت انرژی و شارژ، این مسیر می‌تواند در آینده به مقصد نهایی برسد؛ اما امروز، هیبریدسازی یک ضرورت است.