به گزارش خبرنگار پرشین خودرو، تندر ۹۰ که با نام رنو L۹۰ نیز در بازار شناخته می‌شود در واقع یکی از محصولات شرکت داچیا تحت عنوان لوگان بوده و برای اولین بار در سال ۲۰۰۴ رونمایی و فروش آن در بازارهای مختلف شروع شد. شرکت داچیا یک خودروسازی رومانیایی زیر مجموعه شرکت رنو فرانسه است. رنو قبل از تولید لوگان قصد داشت خودرویی اقتصادی برای اقشار کم درآمد جامعه خصوصا اروپای شرقی تولید کند تا افراد بتوانند خودرویی با کیفیت مناسب و قیمتی پایین سوار شوند.

لوگان یا همان تندر ۹۰ خودمان به همین دلیل متولد شده و با استقبال بسیار خوبی که از این خودرو در سال های اولیه فروش آن در بازارهای مختلف شد. به همین علت دو غول خودروسازی داخلی یعنی ایران خودرو و سایپا در سال ۱۳۸۶ تصمیم گرفتند تا این خودرو را در تیپ های مختلف وارد بازار ایران کنند. نکته اینجاست که در همان ابتدا قرار بود تندر ۹۰ تیپ E۰ که نسخه پایه آن نام داشت، جایگزین پیکان شود اما این اتفاق رخ نداد و رنو تندر ۹۰ در رده های قیمتی بالاتر ابتدا با ۳ تیپ E۰، E۱ و E۲ در ایران خودرو و سایپا مونتاژ شد.

بعدها تیپ های دیگری از این خودرو به بازار کشور عرضه شد و حتی پس از چند سال مجدد نسخه فیس لیفت شده آن که البته یک فیس لیفت مینور نسبت به نسخه قبلی بود تحت عنوان تندر ۹۰ پلاس در دو نسخه دستی و اتوماتیک وارد بازار شد. اخیرا هم سایپا اعلام کرده که طی پروژه‌ای که P۹۰ نام دارد قرار است بزودی نسخه ایرانیزه شده تندر ۹۰ را به بازار ایران معرفی کند. با این وجود در بازار پرتنش امروز کشور بسیاری از خرید خودروی صفر به هر دلیلی منصرف شده و به دنبال خودروهای با کیفیت اما نسبتا قدیمی و دست دوم می‌روند.

تندر ۹۰ یکی از این موارد است که سال‌هاست در بازار ایران حضور دارد و توانسته به دلایل بسیاری جای خود را در دل ایرانیان باز کند. خودرویی که همیشه طرفداران خود را داشته و به اصطلاح بازار، خودرویی دست به نقد است. از جمله نکات مثبت و مزایای L۹۰ می‌توان به استهلاک پایین، فراوانی قطعات، عملکرد فنی مناسب، بازار دست دوم پررونق و هزینه نگهداری مطلوب اشاره کرد. اما از طرفی نکات منفی هم مانند فرمان پذیری نامناسب، طراحی ظاهری ناموزون، امکانات رفاهی بسیار کم و مشکل گیربکس‌های اتوماتیک مدل‌های قدیمی‌تر سایه سنگینی بر روی تندر ۹۰ انداخته‌اند.

تندر ۹۰ از نظر ظاهری بسیار خودرویی ساده و البته قدیمی است. طراحی این خودرو بسیار ساده و بی آلایش بوده که نشان از اقتصادی بودن آن است. ظاهر کلی این خودرو به علت ارتفاع زیاد حالتی جعبه‌ای و مکعبی شکل به خود گرفته که از ابتدای ورود آن به ایران انتقادات زیادی به آن شد اما به سبب داشتن همین ارتفاع بلند فضای سر بسیار خوبی برای سرنشینان هر دو ردیف خودرو وجود دارد. 

اما در کل با توجه به رده و سال طراحی این خودرو نمی‌توان انتقاد چندانی دیگر به این خودرو داشت با وجود اینکه کماکان از بسیاری از خودروهای دیگر وضعیت بهتری دارد. در هر دو نمای جلو و عقب چراغ‌ها طراحی چند وجهی و ساده‌ای داشته و سبب شده تا به هیچ وجه با خودروی تهاجمی روبرو نباشیم. همانطور که اشاره شد خودرو ارتفاع زیادی داشته و همین موضوع سبب شده تا در فرمان پذیری‌ها و شرایط رانندگی‌ مختلف چندان رضایت بخش نباشد. با وجود اینکه در ایران این خودرو دوبار تغییرات ظاهری را تجربه کرد و با نام‌های پارس تندر و تندر پلاس به بازار عرضه شد اما همچنان ظاهر خودرو چنگی به دل نمی‌زند حتی در نسخه‌های فیس لیفت شده.

در بخش کابین تندر ۹۰ نیز اوضاع به همان روال بیرونی ادامه پیدا کرده و چه بسا بدتر! اولین موردی که با ورود به کابین این خودرو به چشم خورده و توی ذوق می‌زند استفاده بیش از حد از پلاستیک خشک و طراحی زمخت کلید های روی داشبورد است. داشبورد میانی تنها میزبان یک ضبط پخش ساده، دریچه‌های دایره‌ای تهویه مطبوع، پنل دستی با کلیدهای چرخشی تهویه مطبوع و البته کلیدهای بالابر شیشه‌های جلو است. این یعنی اینکه با یک خودروی کاملا اقتصادی روبرو هستید که البته قیمت آن در ایران با کلاس جهانی‌اش هیچ سنخیت و هماهنگی ندارد!

اما اگر از پلاستیک‌های خشک و ساده داشبورد و کابین چشم پوشی کنیم باید اعتراف کنیم که حداقل کیفیت آنها بالاست و خرابی خیلی کم در آنها اتفاق افتاده است. درست است که خودرو اقتصادی است و زرق و برقی ندارد اما طوری طراحی شده که نیاز نباشد هر دو سه سال یکبار اجزای داشبورد و کابین را احیا کنید. از نظر فضای کابین و اتاق اما شرایط کاملا متفاوت است چرا که با یک خودروی بسیار جادار و مناسب روبرو هستیم. همچنین فضای صندوق نیز بسیار بزرگ و مختص خانواده‌هاست، البته جوان‌ها هم می‌توانند از آن استفاده کنند چرا که خوراک بستن یک سیستم صوتی قوی است. البته اگر به ظاهر خودرو بیاید!

در بخش فنی اما تندر ۹۰ بسیار خودروی بی آزار و کم استهلاکی است. همین مورد هم موجب شده تا در دل خانواده‌های ایرانی جای ویژه‌ای داشته باشد. قلب تپنده همه تیپ‌های رنو تندر ۹۰ یک پیشرانه ۴ سیلندر ۱.۶ لیتری تنفس طبیعی بوده که توانایی تولید ۱۰۵ اسب بخار قدرت و ۱۴۰ نیوتن متر گشتاور را داراست. نیروی تولید شده پیشرانه این خودرو توسط یک جعبه دنده ۵ سرعته دستی یا یک جعبه دنده ۴ سرعته اتوماتیک به چرخ های جلوی منتقل می‌شود. 

درست است که تندر ۹۰ در بخش فنی خودروی بسیار مناسبی است اما نسخه‌های اتوماتیک قدیمی که گیربکس ‌JH۳ داشتند مشکل گردگیر پلوس را وجود داشت و همه افرادی که نسخه اتوماتیک تندر را تهیه کرده بودند چند بار با این مشکل روبرو شدند که خوشبختانه با تعویض جعبه دنده به مدل JHQ در مدل‌های ۹۶ به بعد این مشکل برطرف شد.

همچنین از نظر سواری و نرمی تندر ۹۰ متاسفانه چندان قابل قبول نیست و سواری خشکی را به همراه دارد. خصوصا اگر در ردیف عقب آن بنشینید محال است در مسافت‌های طولانی بدون مشکل خاصی به مقصد برسید چرا که ضربات به راحتی به اتاق منتقل شده و با توجه به اینکه صندلی‌ها نیز چندان نرم نبوده و حالتی نیمکتی شکل را دارند اوضاع پیچیده می‌شود.

از نظر امکانات رفاهی و ایمنی نیز که تندر ۹۰ یک کویر بی امکانات است! از جمله امکانات محدود این خودروی اقتصادی می‌توان به مه‌شکن جلو، آینه‌های برقی، چراغ داخل کابین، شیشه‌های عقب برقی، جلو پنجره نقره‌ای رنگ، ریموت، چراغ نقشه‌خوان، تنظیم ارتفاع صندلی راننده، نمایشگر مشخصات سفر و سوخت، پشت‌سری‌های صندلی قابل تنظیم و رینگ‌های آلومینیومی اشاره کرد که آن هم در فول‌ترین نسخه تندر یافت می‌شود! اما از نظر ایمنی خوشبختانه با خودرویی ایمن و نسبتا قابل اطمینان روبرو هستیم که نسبت به بسیاری از رقبایش شرایط بهتری دارد.